زمان شروع ناخن جويدن
مطالعات نشان داده که 30 درصد کودکان 7 تا 10 سال و 45 درصد نوجوانان ناخن‌هاي خود را مي‌جوند. البته با پا نهادن به دوران جواني کم‌کم اين افراد هم ياد مي‌گيرند چطور با اضطراب خود کنار بيايند؛ علاوه بر اين به دليل شرمندگي از تغيير شکلي که ناخنشان در اثر جويدن پيدا کرده، سعي مي‌کنند اين عادت زشت را ترک کرده و به همين علت آمار بزرگسالان ناخن خور(!) تا 20 درصد پايين مي‌آيد.
ارثي يا اکتسابي؟
گروهي از روانپزشكان معتقدند کودکي که ناخنش را مي‌جود، از عادت خود، آگاه نيست. آنها معتقد اند اين يک رفتار اکتسابي است که کودک به دليل خوشي و راحتي که از اين کار عايدش مي‌شود به آن ادامه مي‌دهد.
اما بعضي تحقيقات ديگر نشان داده وجود اين رفتار در چند نفر از اعضاي يک خانواده حاکي از ژنتيکي بودن عامل آن است. علاوه براين وجود کودکان نوپايي که اين عادت را دارند هم شايد بتواند ارثي بودن قضيه را توجيه کند.
اگرچه پسران و دختران تا 10 سالگي به يک اندازه مستعد ابتلا به اين مشکل هستند، اما بررسي‌ها نشان مي‌دهد که بعد از اين سن ميزان ابتلا در پسران بيشتر است. جالب‌تر از همه اين که ديده شده بروز جويدن ناخن درميان افراد باهوش شايع‌تر است.
شايد اين قضيه به دليل مسئوليت‌هاي بيشتر و درنتيجه اضطراب ناشي از آن در اين گروه از افراد باشد. البته عکس اين قضيه صحيح نيست. يعني جويدن انگشتان باعث افزايش هوش شما نخواهد شد.
افراد مبتلابه اختلال هنگام جويدن ناخن متوجه عمل خود نيستند. بعضي از افراد مبتلا، به جويدن ناخن و بعضي ديگر به جويدن اطراف ناخن مي پردازند و عده اي نيز هر دو عمل را انجام مي دهند.
علل ناخن جويدن
1- عصبانيت بيش از حد كه ناشي از فشار روحي و اضطراب باشد.
2- دلواپسي و تضادهاي فكري مخصوصاً زماني كه كودك در موقعيت هاي حساس، ترس آور، بلاتكليفي و حالات هيجاني ديگر قرار مي گيرد.
3- تقليد از ديگران كه به صورت عادت درآمده باشد.
4- واكنش براي تخليه هيجانات و تمايلات ناخودآگاه فرد.دراصل گاهي اين عادت، تظاهر يک مشکل ديگر و جايگزيني براي آن است. در بسياري از موارد هم به عنوان تسکيني براي فشار و تنش بکار مي‌رود. ناسازگاري با دوستان، خانواده، همکاران ومدرسه ممکن است اين عادت را تشديد کند.
توجه :
اگرچه اغلب اين افراد (99 درصد) مشکلات کوچکي دارند اما در موارد نادر ممکن است بيماري جدي‌تري در پس اين عادت باشد. در اين حالت ديگر جويدن ناخن تنها يک عادت نبوده و علامت يک اختلال طبي است.
مثلا کودکي که در اثر جنگ و دعواي مداوم والدينش دچار آسيب رواني شده ممکن است ناخن‌هاي خود را بجود! اين رفتار به تدريج مانند يک عادت معمولي آنقدر پيشرفت مي‌کند که به صورت يک رفتار وسواسي در آمده و در عملکرد روزانه و روابط اجتماعي او اختلال ايجاد مي‌کند.
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت:
تبادل لینک هوشمند 
